Grand Canyon tour

Vervolg Zaterdag 19-7-2008
Ons plan om door Death Valley te rijden gaat niet door, de navigatie stuurt ons er omheen en omdat we alleen maar woestijn om ons heen zien en deze weg enkele uren korter is dan de toeristische route door Death Valley besluiten we de aangeboden route te volgen. Onderweg ontelbare cactussen gezien en zand, zand, zand….
Via de # , # en # en een breakfastbrake bij een restaurant/supermarktje in een indianenreservaat komen om rond 4 uur aan bij ons hotel in Las Vegas. Vergeleken met de primitieve omstandigheden op de camping in Yosemite is het hier super luxe met een ruime woonkamer/keuken, 2 slaapkamer met heerlijke bedden en 2 badkamers. Elke ruimte is voorzien van eigen TV en Airco, dit is dan ook heerlijk want het is meer dan 40 graden in Las Vegas en het koelt ’s nachts bijna niet af.
Jos en Maja besluiten nog de laatste inkopen te doen voor de komende trip door de Grand Canyon en laten de kids achter in het hotel, die zich uitstekend vermaken in het zwembad en via internet en onze laptop even contact kunnen maken met vrienden in Nederland.
Nadat de waterschoenen en petjes zijn gekocht wordt alles gepakt voor de reis en verkennen we de dichtstbijzijnde casino waar we heerlijk eten van het warm en koude buffet voor slechts USD 80,-. Een aardige Filippijnse serveerster voorziet ons van koele drankjes en leuke conversatie.
Na een heerlijke douche gaan we vroeg naar bed. Een echt bed deze keer.

Zondag 20-7-2008
We starten met een ontbijt in het hotel, waarna we om half 12 worden opgehaald met nog 23 andere “expeditie-leden” . Met 2 kleine vliegtuigjes (maximaal 21 personen) worden we naar onze eerste stop in de Grand Canyon gebracht, een vlucht van 45 minuten met schitterend uitzicht over Las Vegas, de woestijn er omheen en later de Canyon. De landingsbaan is net meer dan een asfaltweg met veel losse steentjes maar alles verloopt gesmeerd. Op de Bar 10 Range aangekomen worden de spelregels van ons verblijf uitgelegd en gaat een deel van onze groep op paarden naar de vroegere woning van de eigenaren, de rest van de groep kan er lopend of met een busje naartoe. De crew van de Range vertelt op ludieke wijze over het ontstaan van de Range en andere “sterke” verhalen. Terug naar de Range mogen anderen paardrijden. Nog een derde keer een ritje per paard voor diegenen die nog niet zijn geweest. Omdat wij graag nog een ritje maken maakt de oudste van de crew een privé-tochtje met Jos, Maja, Lotte en Anne-Joke. Verder is er de mogelijkheid om te leren lasso-gooien en kleiduiven schieten. Jos is goed in beiden en ook Lotte weet een kleiduif te raken. We krijgen een heerlijke maaltijd voorgeschoteld en daarna gaat Anne-Joke als enige uit het gezelschap een tocht maken op een quad. Een tocht van bijna 2 uur over een hobbelige landweg met veel stenen en zand naar een adembenemend uitzichtpunt over de Canyon. Ze proeven een stukje cactus en zijn net op tijd terug voor het avondprogramma dat wordt verzorgd door de hele crew van de Range: muziek, dia’s, dans, Er is taart en een happy birthday/anniversery voor de jarige Christopher en Jos en Maja omdat we deze reis maken omdat we 25 jaar getrouwd zijn. Om te slapen kunnen we kiezen tussen een kamer, een huifkar of op het platte dak onder de sterrenhemel. We kiezen voor het laatste en hopen dat het niet gaat regenen.

Maandag 21-7-2008
Gelukkig is het droog gebleven al was het een beetje bewolkt en waren de sterren niet altijd even goed te zien.
Sommigen hebben erg slecht geslapen en zagen overal slangen en schorpioenen, iemand meende zelf een mountain-lion te horen (waarschijnlijk het gesnurk van de buurman). Na een goed ontbijt van spek,ei, gebakken aardappelen en pancakes zijn we er helemaal klaar voor en vertrekken om 9 uur met de helikopter naar de plek in de rivier de Colorado waar de rafts op ons liggen te wachten. De vlucht met de helikopter duurde maar 15 minuten maar was geweldig mooi, adembenemend om al dat moois op deze manier te zien.
Er zijn 2 rafts goed voor 18 personen elk. Omdat er één familie is van 14 personen gaat die groep op de ene boot en gaan wij samen met de familie Hollands (toeval) op de andere boot. De boot/raft bestaat uit 5 bananen die met touwen aan elkaar vast zijn gemaakt. ze zijn geschikt voor wild water en kunnen in ook ondiep water varen. Dankzij de motor gaan we ongeveer 10 mile (18 km) per uur. Voorop de boot kunnen 9 mensen zitten, dan 6 op de eerste rij met voorraadbakken, op het middenstuk is ook plaats om te zitten. Het achterste gedeelte is voor ons verboden terrein, hier zit onze gids met zijn maatje. De mensen voorop worden al snel nat als we het eerste stukje wild water varen hebben gehad, het water is lekker koud maar door de hete zon drogen ze snel weer op. Wouter is één van de eerste pioniers en wil niet wijken van zijn plekje vooraan. De rapids (stroomversnellingen) zijn verdeeld op een schaal van 10, de eerste rapids was een 3, later vandaag volgden ook nog een 5 en een aantaal keer een 3. Veel gespetterd en het vergt veel stuurmanskunst. Danny, de jongste van de andere familie houdt het al snel voor gezien, hij is pas 9 jaar en bekijkt het liever vanaf de 2e lijn op de voorraadbakken. De rest van de familie: Kenny (11), Christopher (16), Britny (18), pa Kenny en ma Jennifer, opa Bob en oma Beth. Vooral Beth is vaak te vinden op de voorste plaatsen en wil niets van het gespetter missen. Een gezellige familie waar we leuke gesprekken mee kunnen voeren, natuurlijk in het Engels/Amerikaans wat zelfs Wouter al goed kan.
We krijgen uitgebreide informatie over de regels van de Nationale parken: niets meenemen en niets achterlaten. Plassen mag alleen in het water (smile met z’n alleen in middelhoog water). Voor de “code brown” zijn op onze overnachtingplaats 2 toiletten, 1 in een tentje en 1 op een plaats met een mooi uitzicht maar met de nodige privacy. Een kussen met daarop “need help” geeft aan of de “place with a view” vrij is of niet.
Het is even wennen maar iedereen heeft het zelfde probleem en er is geen andere keus dus….
We hebben nog nooit een vakantie gehad waar zoveel over poepen en plassen is gepraat als deze eerste dag op het water.
Voor de lunch meren we aan bij een strandje, de bomen geven wat schaduw waar een lunchtafel wordt opgezet. Alle ingrediënten voor een heelrijke sandwich worden klaargemaakt door de crew, het samenstellen doet iedereen zelf, we mogen alleen gaan eten als we onze handen hebben gewassen, alles wat op de grond valt moet verplicht in de afvalzak, strenge regels hoor van de jongens van Western River Expedition.
Eind van de middag komen we bij een plaats waar een natuurlijke heet water bron overloopt in het meer, het water is er erg groen en wordt langzaam zwart als erin wordt gelopen. Naast de heet water bron is een rotsblok 15 feet (5 meter) boven de rivier, een ideale plaats om vanaf te springen, wel even naar het midden van de rivier zwemmen om je mee te laten voeren door de stroming naar de plaats waar je weer gemakkelijk uit de rivier kon klimmen, ging je te snel naar de kant dan werd je door de sterke stroming terug gevoerd naar onder de klif en kon je niet uit het water komen. Je mocht alleen springen met je reddingsvest aan, dat gaf wel een veilig gevoel. Wouter sprong wel 10 keer, Kenny 13 keer, zijn naam wordt nu in de rots geschreven (…)
De leider besluit dat het hier een mooie plaats is om te overnachten, een zandstrandje iets verder met ruimte voldoende voor de toiletten, de keuken en de stretchers om op te slapen.
Het is te warm om in een tent te slapen omdat het ’s nachts bijna niet afkoelt. We krijgen een schone slaapzak en een schoon laken om onder te slapen, de slaapzak van de vorige groep kunnen we gebruiken om het bed wat zachter te maken. Na de spaghetti met salade en cake als toetje is het tijd voor een verhaaltje en wordt het al snel donker. Het is pas half 10, we zien geen hand meer voor ogen en proberen te slapen onder een sterrenhemel met soms een klein wolkje. Onze tweede nacht buiten, als het zou gaan regenen kunnen we een tentje opzetten al zal dat in het donker niet meevallen. Het is nog steeds erg warm en het duurt even voor we in slaap vallen, het lawaai van de vliegen (lijkt op een krekelorkest) veranderd langzaam in gesnurk van slapende mensen. Welterusten.

Dinsdag 22-7-2008.
Om 5.15 uur worden we gewekt voor de koffie of thee, om wakker te worden en onze darmen te activeren. Een uurtje later staat er een heerlijk ontbijt klaar met bacon, gebakken eieren, aardappelen en warme broodjes. Amerikanen nemen met wel erg serieus dat het ontbijt de belangrijkste maaltijd van de dag is. Na het ontbijt gaat iedereen zijn spullen weer in de waterdichte zakken doen, een kleine voor de spullen die je overdag nodig hebt, (zonnebrandolie, camera enz) en een grote voor de rest. De fire-line die we maken werkt uitstekend om spullen van en op de boot te krijgen. Het is 8 uur als we weer gaan varen, eerst is het koud als je nat bent geworden in een rapid en we in de schaduw varen, zodra we in de zon varen is het weer lekker warm. Gelukkig is het wat kouder dan normaal in deze tijd van het jaar, maar 38 graden is echt warm genoeg. ‘s morgens een paar rapids van de 3e en 4e categorie. Daarna zijn we naar watervallen gaan kijken, ze waren vanaf de rivier niet te zien. De eerste was 10 feet ( 3 meter) hoog en de tweede 50 feet (17 meter). Vooral de tweede waterval was heel mooi, om er te komen moest je gebruik maken van een touwladder. Je kon er lekker onderstaan en een warme douche nemen, het water op je rug zorgde voor een heerlijke massage. Op de terugweg kon je de stroom gebruiken als glijbaan.
Niet lang nadat we de waterval hebben gezien komt de stop voor de lunch, watermeloen, wraps met tonijnsalade of kaas en andere lekkernijen. Natuurlijk ontbreekt ook de bak met chips en koekjes niet die bij elke maaltijd op de tafel staat. Na de lunch komen de hevigste rapids, een 6, daarna twee keer een 7 en twee keer een 5. Als de bootsman “suck rubber” riep dan moest de voorste man zijn neus op de boot drukken en die er achter zat moest ook zijn hoofd naar beneden houden. We wisselen steeds van plaats zodat iedereen die dat wil een keertje voorop kan zitten en lekker nat wordt. Wat ons betreft zijn ze veel te snel voorbij, dit is fun van de bovenste plank!!
Als de rivier weer rustiger wordt is het tijd om een overnachtingplaats te zoeken, bij een kiezelstrand aan een zijstroompje blijkt een ideale plaats te zijn. De toiletten en de keuken worden opgezet en iedereen gaat weer aan de slag om zijn eigen stretcher in elkaar te zetten. Als alle bedden staan gaat de hoorn voor het voorgerecht: grote garnalen op een bedje van sla, daarna volgt de tweede hoorn voor het hoofdgerecht: gegrild vlees en gebakken tilapiafilet met macaronisalade en bonensalade. Het is geweldig zoals de crew met beperkte middelen steeds weer een heerlijke maaltijd tevoorschijn weet te toveren. Als dessert marmercake met kaarsjes (alweer) voor Jos en Maja en Christopher. Het is al snel donker en we gaan naar bed. De sterrenhemel is nog helderder dan gisteren en er staan wel duizend sterren aan de hemel. We zien een enkele vallende ster en een satelliet als we op de stretcher liggen. Een warme bries blaast over ons terwijl we liggen te luisteren naar de stilte als de vliegen stil worden en het gesnurk begint.

Woensdag 23-7-2008
Om 5.00 gaan alle vliegen tegelijk weer zoemen, het lijkt wel of een schakelaar wordt omgedraaid, zo plotseling is het gestart, niet veel later gaat de hoorn die vertelt dat de koffie klaar is. Daarna de tweede hoorn voor het ontbijt: hamburgers, pancakes met bosbessen en fruit. De waterdichte zakken worden samen met de slaapzakken en het laken weer ingeleverd, we hebben ze niet meer nodig omdat we vandaag geen grote rapids meer tegenkomen en de rivier verder rustig zal zijn. We vertrekken om 8 uur nadat er een foto van de hele groep voor de rafts is gemaakt, dit wordt de eerste foto op de site waarvan we een persoonlijke code krijgen zodat we er onze foto’s op kunnen plaatsen en de foto’s van de anderen kunnen downloaden. De Colorado river in de Grand Canyon heeft een lengte van 277 mile waarvan wij 100 mile varen, om 10 uur worden we opgehaald door een snelle boot die 35 mile per uur kan varen, voor het laatste stukje van ons wateravontuur. Bij lake Meat aangekomen worden me met een touringcar opgehaald, de airco staat aan en we kunnen bijkomen van deze intensieve dagen. De lunch eten we in de bus, dat scheelt tijd. Bij de Hoverdam worden alle tassen gecheckt, na de aanslag van 9-11 is dit één van de voorzorgmaatregelen, ze zijn bang voor een aanslag op de dam, waardoor veel drinkwater verloren zal gaan, een catastrofe voor deze staat. Een uurtje eerder dan verwacht arriveren we in Las Vegas bij het Desert Rose Resort waar we twee nachtjes blijven. We kunnen haast niet wachten om een warme douche te nemen en weer op een echt bed te slapen.