13e en 14e week Nieuw Zeeland

Woensdag 7 januari.
Vandaag op tijd opstaan want we willen naar Te Anau om met het thuisfront te skypen.
Heel de familie weer gesproken en voor zover we het kunnen beluisteren gaat het allemaal goed. In Tholen gaat het goed en in Oostenrijk moet Lotte de kleintjes de eerste beginselen van het skiën bij brengen, zowel Lotte als de kleintjes beleven daar zo te horen veel plezier aan. Martin en Anjo zijn opa en oma geworden, Denise en Danny hebben een zoon, Daan. Langs deze weg feliciteren we jullie en als we terug in Nederland zijn willen we graag de jonge spruit komen bewonderen. Na het skypen gaan we boodschappen doen en op zoek naar een camping. We gaan naar een Holiday 10 campsite, we doen vandaag rustig aan en waarschijnlijk morgen ook want we gaan ons voorbereiden op onze eerste meerdaagse hike. We wandelen naar de DOC-site voor onze tickets voor de Routeburn Track, en wandelen nog even verder naar een wildlife center waar wat bijzondere vogels zitten. We wandelen terug via het centrum waar we nog een ijsje eten.
Donderdag 8 januari.
We zijn laat wakker, de nachten zijn hier erg koud dus het slaapt heerlijk. Na ons ontbijt is de camping al behoorlijk verlaten. Bij de receptie regelen we dat onze camper tijdens onze 3 daagse Track daar kan blijven staan, dat lijkt ons wat veiliger dan zomaar ergens op een parkeerplaats, het kost maar 5 dollar per nacht. Later deze maand lopen we ook nog de Keppler Track en daarvoor maken we ook afspraken, prettig als alles geregeld is. We lopen naar de library en gaan weer een verslag on-line zetten. De foto's erbij plaatsen kost altijd erg veel tijd. We gaan nog wat boodschappen doen en kopen wat speciaal eten voor de track. De rest van de dag luieren we een beetje.
Vrijdag,zaterdag en zondag 9,10 en 11 januari.
We gaan de Routeburn Track lopen. The Routeburn Track is een track dat vroeger gebruikt werd door Maori en Europeanen en het vormde de verbinding naar Martins Bay aan de kust via de Hollyford Valley en het binnenland. Tussen 1880 en 1890 is men begonnen om met toeristen deze route te lopen door de Routeburn Valley. 's Ochtends werden we om 8 uur opgepikt bij de YHA en met een busje worden we naar The Divide gebracht het beginpunt van de track. De eerste dag lopen we naar de Lake Mackenzie Hut wat een afstand is van 12 km. We lopen nog 2 km extra omdat we ook nog naar Key Summit lopen, voor het mooie uitzicht richting Lake Marian. Het begin van de route gaat vrij steil naar boven en is daardoor erg pittig. Het weer is zonnig en de eerste dag lopen we vooral door de bossen. Het tweede deel van de dag is minder steil maar het blijft nog steeds stijgen. We stijgen de eerste dag ruim 300 meter. Rond 4 uur komen we aan bij Lake Mackenzie. We zoeken een plekje in de slaapzaal en gaan eerst wat koffie en thee zetten en een poosje relaxen. We raken aan de praat met een stel uit Masterton, Ian and Jenna en een oudere vrouw uit Wales. Ian en Jenna houden niet van de kant-en-klaar maaltijden en koken hun eigen potje, ze hebben zelfs eieren bij het ontbijt en voor de eerste avond een flesje wijn. Rond half 8 komt de beheerder, Clive de DOC medewerker, een praatje houden wat erg onderhoudend is. De man lijkt een beetje op mister Bean. Oorspronkelijk komt hij uit Engeland waar hij een camping runde maar 25 jaar geleden is hij naar NZ verhuisd en nu heeft hij een rustige job. Om 10 uur gaat het licht uit en iedereen gaat zo'n beetje slapen. Ik was bang dat met 25 man op een slaapzaal van slapen weinig terecht zou komen omdat er altijd wel mensen zouden zijn die snurken maar dat valt ontzettend mee dus we genieten van een goede nachtrust.
Rond 7 uur 's ochtends begint iedereen wakker te worden dus ook wij staan op tijd op en na het ontbijt vertrekken we naar de Routeburn Falls Hut. Vandaag lopen we een afstand van 11,3 km en de eerste 9 km zijn nog steeds langzaam stijgend . Langzaam komen we boven de boomgrens uit en we krijgen een open landschap wat erg mooi is. Uiteindelijk komen op een hoogte van ruim 1400 meter. De dag begint zonnig maar in de loop van de dag neemt de bewolking steeds meer toe. Bij het hoogste punt, Harris Saddle, kun je nog iets hoger klimmen en dan heb je een mooi uitzicht over Lake Harris en richting de kust. Maar omdat het bewolkt is doen we dat niet. Tot het eindpunt van de tweede dag blijven we boven de boomgrens en pas vlak bij de Routeburn Falls Hut krijg je weer wat meer bomen. Rond 3 uur zijn op onze bestemming. We rusten wat uit en lezen nog een poosje. Wat opvalt, is dat het onderweg drukker is dan op de meeste ander plekken waar we stevige wandelingen gedaan hebben. Af en toe komen we ook Nederlanders tegen. De vrouw uit Wales komt een poosje later ook aan en komt gezellig bij ons zitten en langzaam maar zeker wordt het steeds drukker. Rond half 8 komt een DOC medewerker weer een praatje houden, het is nog een jonge vent en het is zijn 6e week hier als beheerder en oorspronkelijk komt hij uit de VS. Hij vertelt ook het een en ander waarbij 1 ding erg interessant is. Voor de Maori's en de Europeanen kwamen, waren er in NZ erg veel vogels en vogelsoorten, een redelijk aantal is al uitgestorven en een aantal wordt in hun voortbestaan bedreigd. De grootste 2 vijanden van de vogels zijn de opossum en de wezel. De wezel is door de Europeaan hier naar toe gebracht om het aantal konijnen in te perken, maar een konijn kan redelijk hard lopen terwijl de vogels, waarvan er veel op de grond lopen, lang niet zo snel zijn. De wezel ging dus niet achter de konijnen aan maar deed zich tegoed aan de vogels en het aantal wezels groeide explosief. Rond 10 uur gaat iedereen weer naar bed, helaas zijn er nu wel een paar snurkers aanwezig maar gelukkig kunnen we toch redelijk slapen.
In de loop van de nacht is het gaan regenen en als we wakker worden regent het nog steeds en dat blijft het de rest van de dag ook doen. We staan iets minder vroeg op. De meesten blijven wat langer liggen, waarschijnlijk hopend dat de regen zou stoppen of in ieder geval zou minderen. Uiteindelijk moeten we toch vertrekken, want om 3 uur worden we op gehaald bij het eindpunt, de Routeburn Shelter. Het grootste deel van de dag lopen we door het bos en bij regen is dat ook erg mooi. We hebben goede regenkleding bij ons dus van de regen hebben we niet te veel last. Vandaag lopen we 9 km, het pad is erg vlak dus het gaat vrij vlot. Rond kwart over 2 zijn we bij het eindpunt. De vrouw uit Wales komt wat later, we nemen afscheid want haar auto staat hier en wij moeten wachten op ons vervoer. De bus is keurig op tijd en we worden via Queenstown terug gebracht naar Te Anau, waar we iets over 7 uur aankomen. We gaan eerst naar de camping waar we onze camper op de goede plek zetten en we gaan lekker uiteten. Piza met een groot glas bier en Maja neemt rode wijn. Voldaan en nagenietend van al het moois gaan we naar bed want het was toch vermoeiend. Het was echt mooi bekijk de foto's maar.
Maandag 12 Januari.
Na 10 uur vertrekken we van de camping en gaan vandaag richting Bluff maar we hebben niet het idee dat we daar vandaag al aankomen we doen het heel rustig. We skypen nog met Anne-Joke en Oma, doen boodschappen en regelen nog het vervoer naar en van de Keppler Track. Als we Te Anau uitrijden is de ochtend al voorbij. Onderweg stoppen we bij wat bezienswaardigheden. Tegen 5 uur stoppen we bij een camping in Tuatapere. Als we aankomen staat er 1 tent waar 2 fietsen bij staan. Ik ga ervan uit dat er nog wel meer mensen zullen komen maar dat blijkt niet het geval te zijn. Als we eten gaan koken zijn de 2 fietsers ook aan het koken, het stel blijken Belgen te zijn. We komen aan de praat en het wordt erg gezellig na het eten drinken we samen koffie waarna we overgaan op iets sterkers als we gaan slapen is het al half 11. We wensen elkaar nog een goede reis en misschien tot ziens want zij gaan ook richting Bluff, alleen dat doen ze op de fiets. Ik neem m'n petje af want het is echt niet eenvoudig om hier te fietsen het landschap is erg heuvel/bergachtig er zijn geen fietspaden en Nieuw-Zeelanders vinden fietsers maar niks.
Dinsdag 13 januari.
Als we opstaan in het Belgische echtpaar net vertrokken. We ontbijten uitgebreid in de kitchen en vertrekken richting Bluff. Onderweg stoppen we bij Orepuki, bij het Glemstones on beache. Edelstenen hebben we niet gezien op het strand maar wel een paar goudzoekers die het zwarte zand zeven op zoek naar goudstof. Daarna stoppen we even bij Monkey Island, een eilandje dat bij eb met droge voeten te bereiken is. Vlak voor Riverton passeren we de fietsende Belgen. Ze hebben er dan al ruim 50 km opzitten, gelukkig hebben ze de harde wind in de rug. Aangekomen in Invercargill doen we boodschappen en gaan verder naar Bluff. Bluff is een uitgestorven stadje, veel leegstaande en oude verwaarloosde huizen. Misschien is het tijdens het oesterseizoen wat levendiger. We kijken eerst waar we morgen moeten inchecken voor de Ferry naar Steward Island, en zien dat er ook een bewaakt parkeerterrein is waar we onze camper kunnen achterlaten. We zoeken een camping, de eerste blijkt gestopt te zijn en op de tweede is gelukkig nog voldoende plek. Ons geld is op en we willen pinnen, dat kan bij de plaatselijke supermarkt. Maar snel blijkt dat deze geldautomaat alleen werkt met Nieuw Zeelandse pasjes. Daarom moeten we weer terug naar Invercargill om te pinnen, 30 km heen en 30 km terug.... Terug op de camping werkt Jos nog even aan het verslag en Maja begint alvast aan de maaltijden die we mee nemen op onze track.
Woensdag 14 januari.
De laatste spullen in de rugzakken gedaan, ontbeten en de camper op de bewaakte parkeerplaats achtergelaten om de Ferry van 8.00 uur te nemen. We zijn ruim op tijd. De rugzakken gaan in een aparte box op de boot en het is gelukkig bijna windstil dus de verwachtte zeeziekte valt mee. De afstand van Bluff naar Oban op Steward Island is bijna 40 km en met een vrijwel constante snelheid van ongeveer 23 knopen doen we er precies een uur over. In Oban aangekomen gaan we eerst naar het DOC informatiecentrum om de kaartjes voor de hutten. Het is nog 5 km tot het begin van de Track. We besluiten samen met 3 Engelsen een schuttel te nemen en delen zo de kosten. Bij Lee Bay start het eerste deel van de Track, 8,1 km naar de Port William Hut. Er staat een tijd van 3 tot 4 uur voor, wij doen er 3 uur en 20 minuten over. Het pad volgt de kustlijn, we lopen veel door de bossen met soms een stukje over het strand. Alles is hier mooi groen alleen de vele vogels die we hadden verwacht zien we niet, al horen we soms wel verschillende vogels zingen. In de hut aangekomen zoeken we een slaapplek in 1 van de 2 slaapzalen. En installeren ons in de keuken/zitruimte. In de keuken staat een fles wijn en 2 zakjes rozijnen met een briefje er bij "to The Dutchies". Het is een presentje van Ian en Jenna met een uitnodiging om bij hen te komen slapen als we weer in Masterton komen. Wat een leuke verrassing!! De hut stroomt langzaam vol, een groep van 8 uit Auckland, 5 dames uit Dargaville, (lekker op stap zonder mannen), 3 Engelsen, 2 dokters uit Engeland en Melborne, een stel uit Invercargill en laat in de avond nog een stel uit Israël. Volgens het notitiebord is er gisterenavond 12 en 2 een kiwi gezien rond de hut. We twijfelen nog even of we zullen opblijven maar we zijn te moe en moeten morgen weer een heel eind lopen dus gaan we om 11 uur naar bed. Op de slaapzaal aangekomen is het al een gesnurk van jewelste en dat gaat de hele nacht door.
Donderdag 15 januari.
Vandaag is Wouter jarig. Helaas hebben we geen bereik of internet dus onze felicitaties krijgt hij pas later. Na een heerlijk ontbijt van cornflakes met yoghurt, een gekookt eitje (idee van Ian en Jenna) en gebakken toast zijn we weer klaar voor een flinke wandeling. Vandaag staat een tocht van ruim 13 km naar de North Arm Hut op het programma. Het eerste stuk is erg lastig met flink wat klimmen en dalen, daarna lopen we een lang stuk door de bossen, het pad bestaat vaak uit niet meer dan boomwortels. Het blijft dus goed opletten waar je je voeten neerzet. Soms is het ook erg modderig en voor je het weet verdwijnt je schoen dan in de vette modder. Er staat een tijd van 6 uur voor dit gedeelte van de track, wij doen er 5 uur en 5 minuten over. Bij de North Arm Hut aangekomen blijkt dat we bijna het zelfde gezelschap hebben als gisteren, er is alleen een man uit Engeland bijgekomen die het Round The Island North West Circuit heeft gedaan dat 10 tot 11 dagen duurt. Hij is blij dat hij na 9 dagen bijna klaar is. De twee Israëliërs hebben we niet meer gezien, zij waren ‘s morgens al om 5 uur vertrokken dus we denken dat zij vandaag helemaal naar het eindpunt zijn gelopen. De sfeer in de hutten is gezelliger dan tijdens de Routburn Track, iedereen zit gezellig met elkaar te kletsen.
Vrijdag 16 januari.
Weer een lekker ontbijtje met cornflakes en een gekookt eitje zodat we voldoende energie hebben voor het laatste deel van deze track. Vandaag niet veel klimmen, een pad dat soms net breed genoeg was om je voeten naast elkaar te zetten maar soms ook zo breed dat er haast een auto kan rijden. Het is bewolkt maar gelukkig blijft het droog. De afstand van 13 km leggen we af in 3 uur en 55 minuten. Toch weer sneller dan de aangegeven 4,5 tot 5 uur. In Oban aangekomen gaan we eerst naar de incheckbalie voor de Ferry om onze overtocht van 6 uur te veranderen in half 4 zodat we nog genoeg tijd hebben om naar Invercargill te rijden. Daarna besluiten we wat te eten in een klein restaurantje, KIWI-French. Het wordt een heerlijke omelet met zalm voor Jos en een pannenkoek met zalm voor Maja. We vinden dat we dat wel hebben verdiend na 3 dagen wandelen. Vandaag waait het veel harder dan toen we naar Steward Island kwamen, het is nu windkracht 6 en we besluiten een pilletje tegen zeeziekte te nemen. Tijdens de overtocht gaat de boot behoorlijk tekeer. Er zijn golven van 2,5 meter en soms een uitschieter van wel 3,5 meter hoog. Veel mensen trekken wit weg rond de neus en zijn blij dat ze de overkant weer zien. Gelukkig hebben wij geen last van zeeziekte dankzij de pilletjes. Ondanks de harde wind duurt de overtocht bijna net zo lang als de heentocht. Nadat we de camper hebben opgehaald rijden we naar het begin (of eind) van de SH1 en maken daar een foto van de wegwijzer en van de schakels die Steward Island en het Zuider Eiland symbolisch met elkaar verbinden. Daarna rijden we naar Invercargill en zoeken een camping op.
Zaterdag 17 januari.
‘s Morgens gaan we eerst op bezoek bij Evert en Cattelijne van Santen. Zij wonen alweer 10 jaar in Nieuw Zeeland en hebben zijn ouders uit Goes op bezoek. Evert heeft 2 jaar geleden een farm gekocht en melkt nu 300 koeien. Omdat het eerst een schapenfarm was heeft hij alles opnieuw ingericht, melkstal gebouwd, nieuwe afrastering geplaatst, drinkwatersysteem aangelegd in de weilanden enz. Het ziet er allemaal mooi uit. Hij neemt ons mee voor een ritje over zijn farm en geeft uitleg over het houden van melkvee in Nieuw Zeeland. Daarna volgen we de Scenic route (SH92) langs de zuidkust. Dit gebied heet de Catlins. We moeten nodig tanken, maar de eerste 2 tankstations zijn gesloten. We rijden tenslotte naar Waikawa, daar bijna aangekomen vragen we in een restaurantje waar we kunnen tanken, maar dat is nog zeker een uur rijden. Daarvoor hebben we niet genoeg benzine meer, de eigenaar heeft gelukkig nog een jerrycan met 20 liter brandstof in de garage staan die we van hem kunnen kopen. We rijden verder naar Curio Bay waar een eenvoudige camping is. Aan het strand zien we Hector dolfijnen zwemmen, als Jos terug gaat om foto’s te maken zijn ze verder de zee in gegaan. Hier kun je ook vaak zeeleeuwen en yellow-eyed penguins zien. Omdat het regent besluiten we pas morgen naar het wildlife te gaan kijken.
Zondag 18 januari.
We staan op tijd op, het regent niet meer dus we besluiten een wandeling te maken om naar dolfijnen, zeeleeuwen en pinguïns te kijken. Helaas zien we geen van deze zeedieren en tot overmaat van ramp struikelt Jos en bezeert zijn been en hand. Gelukkig valt het mee en kunnen we in de camper zijn wond(jes) schoonmaken en desinfecteren. We verstrekken richting Gore en bij een restaurantje net buiten Waikawa besluiten we om whitebait te eten. Dit zijn kleine visjes die lijken op glasaaltjes, een NZ specialiteit. Ze worden gevangen tussen augustus en eind november. Ze worden gebakken met ei en het lijkt op een kleine gevulde omelet, erg lekker! Toen we de eerste keer een bordje met whitebait langs de weg zagen dacht Jos dat het visaas was, later hebben we ergens gevraagd wat het is en nu hebben we het zelfs gegeten. Verder naar Owaka want we willen vandaag echt onze tank weer vullen, gelukkig is hier een tankstation dat wel open is. We wandelen naar de Purakaunui Falls en daarna naar Jack's Blowhole, dit is een gat van 55 meter diep, 44 meter breed en 105 meter lang en ligt 200 meter landinwaarts. Het water uit de oceaan klotst hier tegen de wanden. Met alle bossen en bomen er omheen lijkt het wel een oase. Omdat het weer is gaan regenen, besluiten we de andere bezienswaardigheden langs de kunst te laten voor wat ze zijn. Het landschap tussen Balclutha en Gore is prachtig, erg heuvelachtig, veel grasland dus veel schapen en runderen en voor het eerst zien we ook grote percelen met graan. In Gore aangekomen doen we eerst boodschappen en zoeken een camping. Je kunt hier op de A&P Showground kamperen voor 10 NZD al wordt ons eerst verteld dat het alleen mogelijk is als je lid bent van een campervereniging met Wings. Die Wings hebben wij niet maar een telefoontje naar de beheerder van de A&P Showground brengt duidelijkheid, iedereen kan hier gewoon kamperen.
Maandag 19 januari.
We zijn vroeg wakker en staan gelijk op zodat we op tijd zijn om te skypen met het thuisfront. Lotte krijgt steeds meer plezier in het skiles geven aan de kleine kindjes, Anne-Joke en Wim zijn nog steeds op zoek naar een woning en Wouter heeft deze week zijn verjaardag gevierd en de laatste dag stage gelopen bij Melse. Wij merken zo dat alles gewoon zijn gang gaat ook al zijn we niet thuis. Van Gore rijden we via de SH94 naar Te Anau. We zijn hier al eerder geweest toen we naar Milford Sound gingen en de Routeburn Track hebben gelopen. Nu wordt het onze uitvalsbasis voor de Kepler Track. In Te Anau aangekomen doen we boodschappen en halen we onze tickets op voor de hutten. We pakken onze rugzakken in, doen de voorbereidingen voor de maaltijden tijdens de track en gaan op tijd naar bed. Morgen worden we om 8.15 uur opgehaald en naar de start van de Kepler Track gebracht. We wandelen dan 4 dagen door de bergen, de weersverwachting is gunstig, weinig regen en niet te warm. We zijn blij dat we pas morgen vertrekken want vandaag was een regenachtige dag, dan is het niet fijn om met een zware rugzak in de bergen te wandelen. Als we terug zijn van de Kepler Track zullen we de foto's van dit verslag ook op internet plaatsen, daar hebben we nu geen tijd meer voor.