Tweede week Japan

Woensdag 14 juni,

Vandaag gaan we naar Shirakawa-go een soort openlucht museum met huizen gebouwd in The Gassho-style. Alle houtverbindingen in de constructie van zo’n huis zijn aan elkaar gebonden met touw. Het is allemaal mooi om te zien maar we komen er ook wel achter dat het leven vroeger in deze streken van Japan erg zwaar was. Heel het dorp hielp vroeger mee aan de bouw van een huis en het onderhoud kost ook veel energie.

Het is een gezellige drukte in het dorp maar voor de bewoners is dat een groot deel van het jaar zo. We eten in een Gassho-huis ‘sweet red beansoup’ met toebehoren en drinken ook wat. De huizen die we tot nu toe gezien hebben worden meest nog gewoon bewoond en hebben een functie, restaurant, winkeltje, bed and breakfast, etc. Er is ook nog een museum gedeelte wat we ook bezoeken. Hier zie je hoe het er vroeger uitzag.

Ondertussen loopt het tegen 16.00 uur en wordt het tijd om ons te melden in ons bed and breakfast, we krijgen ook avondeten. We gaan even relaxen onder de overkapping bij onze kamer en dan even heerlijk douchen. Om 18.00 uur is het avondeten. Er verblijft nog een familie, een Japanse familie uit de VS, de ouders zijn geëmigreerd naar de VS en wonen in San Francisco, California, de dochter en kleinzoon wonen in Colorado. De ouders komen een paar maanden per jaar naar Japan om haar ouders te helpen. De man werkte voor een computerbedrijf en reisde heel de wereld rond en kende ook Nederland, hun bedrijf had een vestiging in Hilversum. Het is erg gezellig en handig want ze leggen uit wat we allemaal te eten krijgen en ook hoe we dat moeten eten. Het is allemaal heerlijk. Na een poosje wordt het tijd om te gaan slapen en we wensen hun een goede nachtrust. Voor we gaan slapen spelen we nog 5 spelletjes Qwixx dit keer wint Maja 4 van de 5 spelletjes (YES!!)

Mijn visie over de vorm van de daken (ze hebben de vorm van biddende handen), maar er valt hier gewoon ontzettend veel sneeuw, door de vorm van het dak schuift de sneeuw makkelijker van het dak en stort het minder snel in, of dat dan biddende handen zijn …….?

Donderdag 15 juni.

We staan op tijd op want om 7.30 uur staat ons ontbijt klaar. Het ontbijt ziet er heerlijk uit en het smaakt ook zo. De Japanse Amerikanen helpen ons om het ontbijt op de goede manier en in de juiste volgorde op te eten want het zijn weer veel kleine hapjes. De gesprekken zijn ook weer heel interessant we hebben het over allerlei zaken. Trump, de Indianen, Hiroshima en de geaardheid van de Japanner komen o.a. aan de orde. Erg interessant en leuk. We nemen afscheid van onze Japanse Amerikanen en onze gastvrouw en we vertrekken richting Kanazawa. We parkeren onze camper op een plek die niet geschikt is om te overnachten, maar dat lossen we later op.

In Kanazawa bezoeken we Het Kasteelpark met een deel van het herbouwde Kasteel. Het originele Kasteel is in 1881 bijna geheel door brand verwoest. Vanaf 2001 is men het kasteel gaan herbouwen, wat er nu alweer staat ziet er prachtig uit, bij de herbouw gebruikt men ook de oude technieken om alles zo authentiek mogelijk te krijgen.

Naast de het Kasteelpark ligt de Kenroku-en-tuin deze is één van de drie ‘grote’ tuinen van Japan en is prachtig.

We eten een lekker ijsje en lopen terug naar de camper, honger hebben we nog niet, kan ook bijna niet na zo’n uitgebreid ontbijt. We besluiten om niet in Kanazawa te blijven maar een betere overnachtingsplek op te zoeken. We belanden op een mooie plek langs de kust van de Japanse zee, ligt wel langs een vrij drukke weg maar goed een mens kan niet alles hebben.

Voorlopig even relaxen. Maja kijkt of we morgen misschien op een camping kunnen gaan staan want er moet nodig gewassen worden. Maja ziet dan dat een kilometer verder dan waar we nu staan een camping is. We besluiten daar naar toe te gaan. De camping is erg goedkoop maar het is ook niet veel en de kleren wassen kan al helemaal niet.

Van de vrouw bij de receptie krijgen we nog een koud blikje bier (erg aardig!) Morgen toch maar een betere camping opzoeken.

Vrijdag 16 juni.

We staan nu aan de kust van de Japanse Zee. Afgelopen nacht stormde en regende het heftig, een aantal tenten heeft het niet overleefd en liggen plat.

Onze camper schudde gewoon. Nu in de morgen is het weer rustig. Het wordt tijd om op te staan maar we liggen nog lekker, we genieten van de terug gekeerde rust.

Rond 10.00 uur vertrekken we richting Tsuruga maar omdat we daar geen geschikte overnachtingsplaats kunnen vinden rijden we door en uit eindelijk komen we terecht op Kotohikihamakakezu Camping Ground, het is er prachtig maar we staan er als enige. Vandaag te veel in de camper gereden en nog steeds geen “echte” camping gevonden. Morgen hopelijk meer succes. Het weer is wel weer prachtig en we hebben een mooie zonsondergang gezien.

Zaterdag 17 juni.

Rond 7.00 uur worden we wakker en als we om 8.00 uur uit bed komen staan er verscheidene auto met mensen die hier een dagje naar het strand komen.

Langzaam rijst bij ons de gedachte om hier nog een nachtje te blijven.

Het is hier prachtig en het weer is schitterend. Tijdens ons ontbijt komen twee mannen in gele werkkleding naar ons toe en die willen wat van ons. Uiteindelijk begrijpen we dat we 2000 yen (1000 yen is 6,60 euro) moeten betalen om hier te parkeren en dan kunnen we ook nog een nachtje blijven staan, dat gaan we doen.

Vandaag nemen we dus een “rustdag” we gaan een poosje een etage lager zitten, richting het strand en bekijken de gezellige drukte om ons heen terwijl we een boekje lezen. Na een poosje besluiten we een eindje te gaan wandelen, we moeten uiteindelijk ook nog een beetje trainen voor de Kumano Kodo, naar een klein plaatsje ongeveer 5 km hier vandaan. Het is een pittige wandeling en behoorlijk bezweet komen we aan. We zoeken een restaurantje op en genieten van een uitgebreide lunch. Daarna lopen we weer terug dezelfde pittige wandeling en het is zeker 30 graden. Bij de camper aan gekomen drinkt Jos eerst een lekker koud biertje en Maja een cola zero.

We zakken weer een etage en gaan verder met lezen. Na het eten doet Maja de afwas en Jos werkt het verslag nog bij, tegen 20.00 uur is hij daar mee klaar, Maja heeft zich ondertussen al terug getrokken in de camper, intussen is het ook al aardig donker. Jos volgt Maja’s voorbeeld, het was een rustig maar pittig dagje.

Zondag 18 juni.

We staan op tijd op en vertrekken naar de Tottori zandduinen een woestijnwonder in Japan. Vlak voordat we in Tottori aankomen gaan we naar een wasserette en wassen en drogen we al onze vuile kleren en dat was ondertussen al heel wat. De Tottori zandduinen zijn over een periode van ongeveer 100 duizend jaar ontstaan en vormen een woestijnachtig landschap. De duinen zorgen voor een bijzondere ervaring en prachtige uitzichten.

We beklimmen het hoogste duin en genieten inderdaad van het mooie uitzicht. Daarna wandelen we weer terug naar het plaatsje Tottori en eten eerst een ijsje, in het restaurantje is het heerlijk koel en dat is erg prettig.

We lopen richting onze camper en omdat het al tegen tweeën loopt besluiten we ook nog maar wat te eten. We eten een heerlijke kom met zeefruit, al het lekkere wat de zee te bieden heeft. We rijden daarna naar onze slaapplek wat nog wel 45 minuten rijden is. We komen op de kampeerplaats en het is nog redelijk druk, maar we vermoeden dat vanavond wij nog de enige zijn die hier overnachten want een aantal mensen zijn al aan het inpakken en morgen is het maandag en moeten de meeste mensen weer gewoon werken. Tegen 5 uur is iedereen vertrokken. Opeens komt er een jonge man naar ons toelopen en die begint tegen ons te praten maar Japans verstaan we nog steeds niet.

Maar al met al begrijpen we dat we hier niet kunnen blijven. Het loopt al tegen zessen en veel zin om wat anders op te zoeken hebben we eigenlijk niet. Na wat heen en weer gepraat, metgebruik van Google translate, kunnen we overnachten buiten het kampeerterrein naast het toiletgebouw dat wel op slot gaat. We hebben gelukkig een stevige emmer bij ons.

Maandag 19 juni.

Een nacht en ochtend zonder toilet is toch lastig, we besparen jullie de details maar uiteindelijk komt het toch weer goed. We overleggen wat te doen, het zoeken van een geschikte overnachtingsplaats wordt steeds lastiger richting het zuidwesten. We wilden eigenlijk nog naar Matsue, maar we besluiten om alvast richting Hiroshima te gaan. Het plan is om richting Hiroshima te rijden, tussen de 100 en 50 km voor Hiroshima een plaats op te zoeken met een station en vlak bij dat station een hotel of ryokan. We rijden door de bergen richting Hiroshima, het rijdt in Japan is allemaal heel relaxed, de vele tunnels en bruggen zorgen er op de tolwegen voor dat je niet een berg moet oprijden en dan weer naar beneden. Ook is de snelheid erg gematigd, op de snelwegen 80, buiten de bebouwd 60 en binnen de bebouwde kom 40 km/uur.

We komen uit in Miyoshi in het Crownhill Hotel ongeveer 80 km voor Hiroshima. We checken in, zoeken onze kamer op en gaan eerst lekker uitgebreid in bad. Vervolgens wandelen we naar het station, dit is ongeveer 15 minuten lopen. Op het station informeren we hoe we in Hiroshima moeten komen. Iemand achter het loket helpt ons met alles en we kopen de treinkaartjes. Het retourtje is 2 dagen geldig. Morgen om 8.09 uur gaat de trein.

Nadat we de treinkaartjes hebben geregeld lopen we nog even het stadje in, we winkelen en eten nog wat en op tijd naar bed.

Dinsdag 20 juni.

Om 6.00 uur gaat de wekker, even wakker worden en om 6.30 uur beginnen we aan een heerlijk en stevig Japans ontbijt. Na het ontbijt gaan we naar het station, we zijn ruimschoots op tijd. De trein staat er al, we stappen in en stipt 8.09 uur vertrekt de trein, na ongeveer 1,5 uur zijn we in Hiroshima. Daar kopen we een dagkaart voor de toeristische “hop on hop of bus”.

In Hiroshima willen we een aantal dingen zeker bezoeken,The Atomic Bomb Dome, The Peace Memorial Park, Hiroshima Castleen uiteindelijk misschien de wijk Hatchobori, dit is een wijk met allerlei winkeltjes en eetgelegenheden. We stappen op de bus en we stappen uit bij The Atomic Bomb Dome. Als we willen beginnen aan onze rondwandeling komt er een Japanse vrouw op ons af, die in een groepje stond. Het blijkt dat het vrijwilligers zijn die buitenlandse toeristen willen rondleiden. Maja en ik overleggen even van wat te doen, de Japanse vrouw dringt een beetje aan. We stemmen toe om gebruik te maken van haar hulp. Achteraf is dat een geweldige keuze geweest en we zijn Akima dankbaar dat ze ons heeft uitgekozen om rond te leiden. Akima vertelt ons heel veel en vraagt ons ook veel. Akima is met pensioen en studeert nu Engels, ze doet dit werk omdat ze het belangrijk vindt dat de verschrikking van de atoombom herinnert blijft en omdat het haar helpt bij haar studie Engels, ze vraagt ons ook om haar te helpen of verbeteren als ze fouten maakt of iets niet weet. We praten over allerlei onderwerpen o.a. natuurlijk de atoombom maar ook over, hoe zijn de pensioenen in Nederland geregeld en hoe in Japan (komt redelijk overeen) hoe is het onderwijs in Nederland geregeld (in Japan schijnbaar veel duurder) kleinkinderen, Akima heeft 2 kleinkinderen, de ligging van Nederland en nog veel meer. Ondertussen leidt Akima ons door The Atomic Bomb Dome en the Peace Memorial Park en ook laat ze ons de precieze plek zien waar de bom terecht kwam en dat is buiten het gebied wat iedereen bezoekt. De atoombom veroorzaakte een hitte van 3 tot 4 duizend graden. Ze vertelde en had ook een informatiemap bij zich met veel foto’s, o.a. over een meisje dat als baby de bom overleefde en een symbool werd voor veel mensen maar op 12 jarige leeftijd overleed aan leukemie. In het park staat ook een beeld van het meisje, Children’s Peace Monument.

Ook vertelde ze dat men dacht dat er voorlopig wel niks meer zou groeien op de plek waar de bom was gevallen maar het daarop volgend voorjaar kwamen er overal scheuten uit de grond van bomen die er gestaan hadden. In het park staat een Memorial Tree en heel veel andere scheuten zijn verspreid over heel Japan.

Aan de ander kant van het park bij Fountain of Prayer nemen we afscheid van Akima en we krijgen van haar een gevouwen kraanvogel met een kaartje erbij met haar naam en mailadres. Het afscheid doet wel wat met ons en Akima, het was heel fijn haar ontmoet te hebben en door haar heeft ons bezoek aan Hiroshima een extra dimensie gekregen.

Het bezoek aan Hiroshima zal nog wel een poosje in onze gedachten blijven hangen. Hopelijk gebeurt zoiets nooit meer.

We eten een heerlijk ijsje envervolgens bezoeken we nog Hiroshima Castle en de wijk Hatchobori waar we ook wat eten.

Rond 17.00 uur nemen we trein terug naar Miyoshi waar we rond 18.45 uur aankomen. We gaan nog een kleinigheidje eten in het restaurant waar we gisteren ook gegeten hadden, daarna lopen we in het donker naar ons hotel (we waren even verdwaald maar dankzij Maps.me vonden we de weg snel terug) en genieten van een goede nachtrust.

Woensdag 21 juni.

Vandaag gaan we naar Onomichi van hieruit willen we overmorgen 70 km gaan fietsen over 6 bruggen en 6 eilanden. Naar het eerste eiland gaan we met een veerpontje. Naar Onomichi is maar 80 km rijden dus we zijn er op tijd. We parkeren ergens onze camper en gaan dan de zaken regelen voor onze fietstocht. De fietstocht wordt geregeld en gelijk vinden we een parkeerplek voor onze camper, bij de haven, bijna naast de plek waar we de fiets huren.

We wandelen een route door Onomichi de 25 tempels route. We bezoeken ze niet allemaal, dat zou wel erg veel zijn. Als we bij een gesloten tempel staan komen twee dames terug en zeggen dat we de deur best open mogen maken. We zien dan een prachtige tempel met veel bling-bling. Als we terug komen bij de haven gaan we relaxen bij een plek waar oude havenloodsen zijn omgebouwd voor hotel, horeca en wat hippe winkeltjes. We bestellen er een veel te dure koffie en thee…... We gaan met onze drankjes langs de haven zitten waar Maja haar boek leest en Jos verder gaat met het verslag van de vakantie. De tijd vordert het wordt langzaam etenstijd, ondertussen is het ook een beetje kouder geworden.‘S avonds eten we bij de Italiaan, een pizza na al dat Japanse eten smaakt best lekker.

Op tijd naar bed, zodat we uitgerust zijn voor de fietstocht van morgen.